Brief aan Asia Bibi

Lieve Asia, lieve zus,

Het wonder is gebeurd: je bent vrijgesproken! Wereldwijd prijzen we God omdat Hij jou uit een onmogelijke situatie heeft gered. Wat is Hij groot!

Je werd beroemd tegen wil en dank. In 2009 kreeg je een woordenwisseling met jouw collega’s op het land, moslimvrouwen. Je wilde uit dezelfde beker als zij drinken, iets wat volgens hen niet rein was. Opgegroeid in een islamitisch land, heb jij dat vast geweten. Maar jij weet wie je bent in Christus, Zijn dochter! En daarom liet je je niet uit het veld slaan.

Je zou gezegd hebben: Ik geloof in Jezus Christus die voor de zonden van de mensheid aan het kruis stierf. Wat deed jullie profeet Mohammed om de mensheid te redden? Wat een moedig antwoord. Jij getuigde van jouw levende Heere!



De ophef in de dagen erna werd groot. Je werd in elkaar geslagen, je gezicht werd zwart gemaakt en ze wilden je op een ezel door het dorp laten rijden om je te schande te maken. De politie greep in en zette je vast. Je werd in 2010 veroordeeld tot de doodstraf.

Dit ging er door je heen, je schreef:

Ik schrijf je
vanuit mijn gevangeniscel in Scechupura, Pakistan. Dit zijn de laatste dagen van mijn leven, misschien zelfs de laatste uren. Dat is me verteld door de rechtbank die me ter dood heeft veroordeeld. Ik ben bang. Bang voor mijn eigen leven en voor het leven van mijn kinderen en man. Vanwege mij is mijn hele familie veroordeeld.
  
Mijn naam
is Asia Noreem Bibi. Ik ben niemand, zoals ze hier zeggen. Een eenvoudige plattelandsvrouw uit Ittanwali, een klein dorpje in de provincie Punjab in het midden van Pakistan. Ik heb niemand vermoord of beroofd, maar in de ogen van het systeem van mijn land heb ik iets veel ergers gedaan. Ik heb blasfemie gepleegd.

Ik huil,
alleen, met mijn hoofd in mijn handen. Ik kan niet langer kijken naar de mensen die vol zijn van haat, die applaudisseren voor de dood van een arme plattelandsvrouw. Ik zie hen niet langer, maar ik hoor hen nog steeds, de menigte die de rechter een staande ovatie gaf terwijl ze riepen: ‘Dood haar, dood haar! Alluha Akbar!’ Op het laatst werd ik als een oude vuilniszak in het busje gesmeten. In hun ogen had ik al mijn menselijkheid verloren.”
  
Mijn lieve Ashiq,
mijn lieve kinderen. Jullie hebben te maken met een enorme beproeving. Ik weet niet wanneer ze me gaan ophangen, maar maak je geen zorgen. Mijn geliefden, ik zal mijn executie met opgeheven hoofd tegemoet gaan, zonder vrees. Want ik zal bij onze Heere zijn. Mijn lieve man, ga door met het opvoeden van onze kinderen, net zoals we het samen gedaan zouden hebben. Ashiq, mijn geliefde kinderen, ik ga jullie voor altijd verlaten, maar ik houd van jullie tot in eeuwigheid.

Wat was jij sterk in Gods kracht. Lieve Asia, jij hebt ervaren wat David heeft ervaren. Hij schrijft in Psalm 56: “Wees mij genadig, o God, want de sterveling wil mij opslokken; de hele dag onderdrukt mij de bestrijder. (…) De hele dag verdraaien zij mijn woorden; al hun gedachten zijn tegen mij ten kwade. Zij scholen samen, zij verbergen zich; zij letten op mijn voetstappen, omdat zij loeren op mijn leven. Zouden zij bij zoveel onrecht vrijuit gaan?”
God zag je tranen, lieve Asia. “U hebt mijn omzwervingen geteld; doe mijn tranen in Uw kruik. Staan zij niet in Uw register? Dan zullen mijn vijanden terugdeinzen op de dag dat ik roep. Dit weet ik: dat God met mij is.”


Nu heeft God je recht gedaan. Je bent vrijgesproken. Je vijanden roeren zich, zij willen je executie. Maar God is sterker. Hij waakt over je. Je mag een nieuw leven beginnen, buiten Pakistan.  We wensen je daarbij Gods liefdevolle zegen.

We danken God dat Hij ons gebed voor jou verhoorde. We bidden voor onze broeders en zusters in Pakistan die bedreigd worden nu jij bent vrijgelaten.

Dankjewel dat je ons leert om moedig te zijn, zelfs als het kwaad dreigt te winnen. Dank je wel dat je in alle duisternis bleef getuigen van Gods licht. God is goed.

Je zus uit Nederland