Het is augustus 2014 als IS-jihadisten de Noord-Iraakse stad Qaraqosh in de vlakte van Nineveh binnenvallen. Honderdduizenden christenen en andere minderheden zijn al gevlucht. Christines familie is echter in de stad gebleven omdat vader Khader blind is. Andere christenen, te oud of te fragiel om te vluchten, blijven eveneens, in de hoop op genade van de invallers – misplaatste hoop zo blijkt al snel.
Op 22 augustus pakken militanten christenen op en houden hen voor dat ze een medisch onderzoek krijgen. Ayda Abada is hierbij, met Christine op schoot. IS-strijders wijzen verschillende keren naar haar en haar dochter.
Iemand draagt de christenen op dat ze goud en andere waardevolle zaken moeten inleveren. De christenen leveren in wat ze bij zich hebben: geld, goud, kleren, ID-kaarten. De IS-militanten nemen het allemaal in.
Als de christenen bij elkaar verzameld worden in een gebouw, loopt een jihadist naar Ayda. Hij pakt het kleine meisje uit haar armen en wandelt weg.
Ayda smeekt om haar dochter maar de man – door anderen ‘emir’ of ‘chef’ genoemd – wuift Ayda weg met een minachtend gebaar. Onder bedreiging van een pistool moet ze haar pogingen om haar dochter terug te krijgen, opgeven. “Dat was de laatste keer dat ik haar zag”, herinnert de moeder zich.
Slapeloze nachten
Na twee jaar slapeloze nachten, vechtend tegen onvoorstelbare angsten en eindeloze tranen, is Christine nog steeds verdwenen. Ayda en haar familie wonen nu in een tijdelijk onderkomen in een vluchtelingenkamp in Erbil. “Ze is heel lief”, zegt Ayda. Ze hield altijd de hand van haar blinde vader om hem te leiden als hij liep, al was ze zelf nog maar heel klein.”
“Christine is nog steeds ‘daar’,” vertelde een Iraakse bekende die haar onlangs bezocht. ‘Daar’ betekent Mosul, een plaats zo dichtbij dat je er met de auto binnen een paar uur bent, maar die onbereikbaar is, ‘aan de andere kant’. ‘Daar’ betekent IS-gebied.
Christine is altijd in de gedachten van Ayda en de andere familieleden. Ze figureerde zelfs in een toneelstuk dat voormalige bewoners van Qaraqosh schreven en uitvoerden in Erbil, in een poging om te gaan met hun trauma.
Haar ouders hebben een foto in lage-resolutie opgehangen aan de muur van hun tijdelijk onderkomen. Ayda’s zoon stuitte op facebook op de foto die werd genomen nadat ze weg was gerukt bij haar familie.
Als ze praat, forceert Ayda haar lippen in een lach, maar haar ogen verraden een diepe pijn die niet in woorden uit te drukken is. “We hoorden dat Christine woont bij één van de christelijke vrouwen die is gekidnapt door IS. De vrouw is gedwongen tot een ‘huwelijk’ met een IS-strijder en heeft het op de een of andere manier voor elkaar gekregen dat Christine aan haar zorg werd toevertrouwd.’
“Een deel van ons hart mist, we zijn niet compleet”
Voor outsiders lijkt dit misschien een sprankje hoop, maar de ouders laten geen teken van opluchting zien. Jihadisten hebben al sharia-wetten uitgevaardigd die hen toestaat seks te hebben met ‘ongelovige’ gevangen vrouwen, inclusief minderjarigen’. De familie maakt zich grote zorgen over hun dochter.
“Ze wordt ouder”, zegt Christines moeder met een trieste glimlach terwijl ze naar de foto van haar dochter kijkt, de meest tastbare herinnering die ze aan haar kind heeft.
Onlangs was het meisje voor de tweede keer zonder haar ouders jarig; ze is nu vijf. “Maar ik weet niet of ze het gevierd hebben”, zegt Ayda. “Kort erna vonden we dit foto’tje op facebook. Nu het internet eruit ligt, hebben we geen enkel nieuws meer gehad.”
Gebed
Ayda’s dagen zijn gevuld met onzekerheid. “Soms ben ik bang dat Christine opgroeit zonder mij, dat ik haar nooit meer zal zien.” Ze kijkt naar beneden, vechtend tegen haar tranen.
Zolang Christine in Mosul is, zal het gezin Irak niet verlaten. Ayda rust niet voordat haar kleine meisje veilig terug is in haar armen. “Zonder haar is het alsof een deel van ons hart mist. We zijn niet compleet zonder haar.”
Ondanks dat IS de afgelopen maanden terrein verloor, wordt de grootste strijd later dit jaar verwacht: de herinname van Mosul waar twee jaar geleden het ‘kalifaat’ van IS werd uitgeroepen.
De ouders en vier broers en zussen van Christine vragen om gebed – ook voor andere Iraakse christenen die hun best doen om te gaan met hun slepende trauma’s.
Soms sijpelt er wat nieuws door van mensen die in Mosul en in de vlakte van Nineveh zijn gebleven. “Mijn vader is nog in Qaraqosh”, zegt Ayda. Hij was ziek, zijn gezondheid was heel slecht. Toen iedereen vluchtte, bleef hij alleen achter in het huis. Later hoorde ik dat hij drie dagen na de inval van IS was gestorven. Hij was oud en ziek en had geen water of voedsel. IS heeft hem begraven.”
In juni 2017 is Ayda herenigd met haard dochterje Christine.
Bron: World Watch Monitor
