Ze is de zestig gepasseerd en woont in een klein dorp. Ze volgt de Heere Jezus, als een van de weinigen in haar land. (Vanwege haar veiligheid laten we haar naam en land achterwege.)
Het leek allemaal 'nog wel goed te gaan'. Ze had een Bijbel en andere christelijke boeken die haar bemoedigden. (Vast gekregen van een medebroeder of zuster die in hetzelfde schuitje zat.) Misschien ontmoette ze soms ook andere gelovigen. En ondanks het negatieve en gevaarlijke 'imago van geloven', deelde ze toch iets van haar hoop. Gewoon, op haar manier.
De fik erin
Geen makkelijk leven, maar ze lijkt ermee te dealen. Totdat… Waarom weet ik niet, maar ze kreeg een boete van de overheid. Misschien had ze te concreet gesproken over Jezus? Of waren haar boeken ontdekt?
Haar man - die haar geloof tot dat moment had getolereerd - besloot uit angst de christelijke boeken te verbranden. De grijpende vlammen verteerden niet alleen de boeken, maar ook de hoop van de vrouw.
Alle christelijke boeken van onze zus gingen in vlammen op.Hoewel ze haar Bijbel nog had, las ze er niet meer in. Ze bleef thuis en bij elke klop op de deur schoot de adrenaline door haar lichaam. Was het weer de politie? Maanden veranderden in jaren en angst veranderde in depressieve gevoelens. Ze ademde verdriet en - erger nog - ze ademde alleen.
Diner-onder-de-struik
Via contacten in het land kwam ze terecht op een christelijke conferentie van een van onze partners. Tijdens het gebed, stortte ze haar hart uit voor God. Voor het eerst sinds lange tijd kwamen boosheid, verdriet en tranen tevoorschijn.
Het is een soort milkshake van tranen, wanhoop en een scheut boosheid.
Tijdens de dagen van de conferentie werd ze door broers en zussen herinnerd aan de genade en zorg van God. Het samenzijn bemoedigde haar en ze kreeg weer verlangen om met God te wandelen. Door het samenzijn met anderen, gebeurde wat ze zelf lange tijd niet voor elkaar had gekregen: thuis greep ze weer naar de Bijbel. Ze ging verder zoals Elia na het diner-onder-de-struik: bemoedigd en met nieuwe kracht.
Milkshake
Jij en ik, we hebben allemaal Elia-momenten. We voelen de doornen van het leven. En voor je het weet zijn wij slachtoffer en is God dader. Het is een soort milkshake van tranen, wanhoop en een scheut boosheid. We stoppen met bidden, voelen ons neergedrukt en verlaten.
Herken je dit? Ik regelmatig! Het verhaal van deze zus uit Centraal-Azië laat zien dat we zullen blijven tobben, tót we erkennen dat Hij goed is en blijft. Dat Hij Zich als een Vader ontfermt (Psalm 103). Dat Zijn hart vol is van ontferming en vol barmhartigheid (Jacobus 5).
