Gekruide kip
Ik liep over het parkeerterrein van onze kerk toen de walm van een warme maaltijd op mij afkwam. Toen ik drie minuten later in de kerkbank zat, rook ik het weer. Vreemd.
Een tiental seconden later snuffelde ik aan mijn jasje. Toen kon ik er niet meer om heen: ik rook het gekruide-kip-gerecht van eerder die dag. Het leek wel of alle geurhoudende stofjes hun toevlucht hadden gezocht in mijn kleding. Mijn hart sloeg een paar keer over, in de kerk ruik ik liever naar een goeie eau dé parfum...
Vergrootglas
Vanaf de geur-ontdekking leek ik opeens onder een vergrootglas te liggen, man, wat schaamde ik mij. Ik beeldde mij in hoe de banken achter mij fluisterend overlegden over de herkomst van die warme-maaltijd- walm. Daar ging mijn imago. Er zat opeens een ‘luchtje’ aan mijn zo onberispelijke zondagse voorkomen…
In de kerkbank moest ik denken aan “Naomi” en “Ruth”, moeder en een dochter uit Nigeria. Opeens hing er een luchtje aan ze. En dat luchtje werd vergezeld van een flinke portie schaamte en schuldgevoel.
Gekidnapt
Het was een reële angst voor christenen in dat gebied. Het overkwam Naomi en Ruth. Midden in de nacht werden ze gekidnapt door leden van Boko Haram, een terreurgroep. Voor de zon opkwam, waren ze mishandeld en verkracht.
"Als jullie christen blijven, dan schieten we je naar die hemel van jullie"
Die volgende dag kwam het moment dat ze hadden verwacht. “Als je christen wilt blijven, dan mag dat”, riep de aanvoerder. Hij zwaaide met zijn geweer. “Maar dan schieten we je naar die hemel van jullie.”
...Verbrijzeld imago
Toen het geweer op hen werd gericht, grepen Naomi en Ruth de laatste reddingsmogelijkheid die er was. Ze spraken de islamitische geloofsbelijdenis na en waren vrij.
Bevend, schichtig keerden ze terug naar huis. Beladen met schaamte en een schuldgevoel van heb-ik-jou-daar. Ze waren vrij, ja dat was zo. Maar hun imago was verbrijzeld. Ze konden zichzelf niet meer vergeven, laat staan dat een ander dat kon…
Water en tranen
De twee paar ogen staarden naar de grond toen onze collega’s deze twee vrouwen bezochten. Welke woorden konden hen bevrijden van dit ‘luchtje’?
Mijn collega’s vroegen om een schaal en wat water. Liefdevol wasten ze de voeten van beide christenvrouwen. Ondertussen vertelden ze over de vergeving van Christus. Ze vertelden hoe Hij naar Petrus had gekeken. Zijn liefdevolle blik was zichtbaar in dat Nigeriaanse hutje. Kun je de tranen voorstellen?
De voetwassing van Naomi en RuthToen ik zondag in de kerkbank zat – met mijn gekruide kip walm – hoorde ik ook over Jezus. De menswording van de God Die we niet onder ogen kunnen komen.
Deze Jezus was het die de melaatse aanraakte en zei: ‘Ik wil, word gereinigd’. De Jezus Die de voeten waste en het brood brak. Ja, Jezus Die tot zonde gemaakt werd zodat wij gerechtigheid zouden worden in Hem.
