Petr Jasek, regiomanager Afrika van Voice of the Martyrs, een zusterorganisatie van SDOK, reisde in december 2015 naar Sudan om na te gaan hoe de situatie daar voor christenen was. Vlak voor zijn vertrek wordt Petr opgepakt.
Islamitische gebedsoproep
In de eenpersoonscel waarin Petr om half twee ’s nachts terecht komt, liggen al zes mannen. “Rond half zes werd ik gewekt door de islamitische gebedsoproep. De mannen wezen me waar ik moest staan zodat zij niet naar me hoefden te kijken terwijl ze baden. Daarna vroegen ze of er nog nieuws was. Ik vertelde over de aanslag in Parijs waarbij 129 mensen omkwamen. Daarop sprongen ze op en schreeuwden minutenlang ‘Allahu Akbar!’ Ik wist meteen met wat voor soort gasten ik in de cel zat. Uit angst deelde ik geen nieuws meer.”
Slaaf
Petr is in de benauwde cel omringd door mannen die vijf keer per dag hardop bidden en hardop of zingend uit de Koran voordragen. “Het deprimeerde me maar de Heilige Geest bemoedigde me met de woorden van Efeziërs 3:20 -21 en Filippenzen 4:7.”
Ik was bezorgd, mijn gezondheid was op dat moment niet goed. Waterboarding kon mijn dood betekenen
Zijn celgenoten gaan Petr gebruiken als slaaf: hij moet hun kleding wassen en met blote handen de wc schoonmaken. Ook laten ze hem lang staan of zitten en slaan ze hem met een houten stok. “Ik dacht de hele tijd aan Jezus en wat Hij ervaren had, en loofde en eerde God. Ik zag Hem duidelijk voor me en ervoer de grootste vrede ooit. Tijdens de mishandelingen bad ik zelfs voor mijn familie en andere gevangenen.”
Trouwring
De celgenoten eisen Petrs trouwring als ‘belasting’ die hij als christen aan moslims moest betalen. “Ze scherpten hun metalen kommen aan de muur en dreigden mijn keel door te snijden. Ik zag dat het menens was en stond mijn ring af.”
Petr verwacht dat het martelen na het betalen van de ‘belasting’ nu stopt. “Maar het tegendeel was waar. Ze vroegen: weet je wat waterboarding is? Ik was bezorgd, mijn gezondheid was op dat moment niet goed. Waterboarding kon mijn dood betekenen. Maar ik vertrouwde op God, Hij zou me beschermen.”
Een van de bewakers merkt dat er iets gaande is in Petr cel. “Hij opende de deur, liet me mijn spullen pakken en bracht me naar een andere cel. Feitelijk redde hij mijn leven.”
Petr is niet boos op de moslimextremisten die zijn leven bedreigden. Hij kijkt terug zonder haat. “Op het moment dat ik God loofde en eerde, gaf God me de troost en kracht om niet terug te slaan toen ze mij sloegen. Het was een bovennatuurlijke kracht die ik kreeg om dit te verdragen.”
Ik huilde
Op een avond werden er veertien jonge Eritreërs gearresteerd vanwege het illegaal oversteken van de grens. Een innerlijke stem spoorde mij aan hen het Evangelie te vertellen. Ik vertelde hen dat ik vroeger wilde vluchten uit mijn land vanwege het communisme, maar dat God daar een taak voor mij had. Zeker twee van hen bekeerden zich. Ik huilde. Ik weet zeker dat ik een aantal terugzie in de hemel. Ik kreeg vrede, dankte God en zag duidelijk dat Hij een opdracht voor me had. Ik stopte met mijn waaromvragen en begonnen te bidden: hoe wilt U mij gebruiken? Zelfs mijn familie en vrienden merkten door mijn brieven dat mijn houding was veranderd. Ik stopte met het schrijven van zinnen als ‘Ik kijk ernaar uit jullie snel weer te zien’, maar bemoedigde hen met bijbelverzen die God me gaf en moedigde hen aan door te gaan.”
Ik stopte met mijn waaromvragen en begonnen te bidden: hoe wilt U mij gebruiken?
Hongerig
Na maanden gevangenschap krijgt Petr eindelijk een Bijbel. “Ik stond bij het celraam voor licht en kon zo de Bijbel lezen tussen acht en vier uur. Ik las van Genesis tot Openbaringen in drie weken, zo hongerig was ik naar het Woord. Omdat ik geen pen of papier had, kerfde ik verzen in de muur om ze te onthouden. Dit was een bijzondere tijd voor mij en God gebruikte deze om mijzelf op te bouwen.”
Pijnlijk
Onverwacht komt Petr vrij, na een bezoek van een Tsjechische minister aan Sudan. Enkele seconden voor zijn vrijlating leest Petr Psalm 126:1,2. Meteen daarna kwam de gevangenisdirecteur: ‘Petr, je wordt vandaag vrijgelaten.’ “Het was een vreugdevol maar ook pijnlijk moment voor mijn broeders. Ik ben nu vrij, thuis met mijn familie, maar mijn hart is nog steeds in de gevangenis.”
Petr vlak na zijn vrijlatingPetr heeft geleerd hoe belangrijk het is te bidden voor de families van gevangen christenen. “Mijn broeders en ik waren het er over eens dat niet wij degenen waren die het meest leden, maar onze families. Wij wisten in welke situatie we ons bevonden en God was bij ons. Maar onze families hadden geen enkele informatie. Voor hen was het heel belangrijk te weten dat mensen als het lichaam van Christus, wereldwijd aan het bidden waren. Voor de gevangenen bid ik niet alleen meer om hun vrijlating, maar ook dat de Heere hen de bovennatuurlijke vrede uit Filippenzen 4:7 geeft. Want als gevangenen deze vrede hebben kan hen niets overkomen.”
Lees meer over Petr Jasek
