Tijdens mijn verblijf in de Belgische Ardennen bezocht ik zo’n Nederlandse kerkdienst. Je kent het misschien wel: meer mensen dan zitplaatsen. Tijdens het kindermoment moesten de kleinsten zich in allerlei bochten wringen om bij het podium te komen. Ik denk dat ongeveer alle 101 kerkverbanden wel vertegenwoordigd waren.
Ik zat naast een onbekende: andere kerk en andere woonplaats. Maar samen werden we die ochtend bemoedigd door het Evangelie. In plaats van dat het enige-ware-kerkspel ons verdeelde, verbond het Evangelie ons. Daar dankte ik God voor, nog meer dan toen ik als bevrijd sardientje weer frisse lucht inademde.
Kerkmuren in Nigeria
Toen ik na mijn vakantie weer aan het werk ging, vertelde iemand mij een verhaal over kerkmuren. Dit gebeurde iets verder van huis: in Nigeria.
In een dorp in het noordelijke plattelandsgebied stonden twee kerken. Twee gebouwen, twee verschillende denominaties en twee voorgangers. Gemeente X met voorganger Mozes en gemeente Y met voorganger David. Aardige mannen, zoals deze man of de foto:
_Tja, als je het zeker weet...
Beide voorgangers ontmoetten elkaar natuurlijk regelmatig – het dorp was maar klein. In de supermarkt of in de bus naar de stad. Maar van vriendschap of eenheid was niet veel sprake. Sterker nog: ze konden – als ze eerlijk waren – niet goed met elkaar overweg.
Redenen genoeg om elkaar – als het even kon – te vermijden.
Gemeente X binnen verband dacht toch anders over bepaalde onderwerpen dan gemeente Y buiten verband. Ja, natuurlijk zijn het ‘maar’ randzaken. Maar: wel heel belangrijke, misschien wel cruciale randzaken… En als je het tenslotte zeker weet, ja dan houdt het gesprek een keer op. Goed, reden genoeg om elkaar – als het even kon – te vermijden.
De wending
Toen gebeurde er iets... Of het in de bescherming van de duisternis of op klaarlichte dag was, weet ik niet. En of er veel slachtoffers vielen, weet ik ook niet. Maar de aanval van islamitische terroristen met als doelwit de christenen van het dorp, had grote impact.
Ze grepen elkaar vast, huilden en baden om troost en bescherming
Mozes en David zochten elkaar op. Beide gemeenten hadden geleden onder de aanval. Ze grepen elkaar vast, huilden en baden om troost en bescherming, wijsheid en, jawel, eenheid. De aanval had hun ogen geopend.
In de tijd die volgde, waren er in het dorp in Nigeria twee gebouwen, twee voorgangers en nog steeds twee visies op randzaken. Maar er was iets veranderd: Er was maar één kerk.
Hoop?
Dit verhaal maakte bij mij een verlangen wakker. Een verlangen om één te zijn met andere christenen, ongeacht de hoog opgetrokken kerkmuren en cruciale randzaken. Eén en verbonden omdat we hetzelfde doel, dezelfde Heere voor ogen hebben.
En om eerlijk te zijn gaf dit verhaal mij ook wat hoop: blijkbaar kan verdeeldheid en zelfs vijandschap tussen kerken verdwijnen als sneeuw voor de zon…
(Wil je vaker verhalen ontvangen die inspireren of aan het nadenken zetten? Schrijf je hieronder in!)
