Graven en bidden, graven en bidden

De Canadees-Koreaanse voorganger Hyeon Soo Lim is eindelijk thuis. Noord-Korea liet hem vrij na tweeëneenhalf jaar gevangenschap. Hyeon was veroordeeld tot de doodstraf maar de straf werd omgezet in levenslange dwangarbeid. “Dat was Gods genade”, zegt Hyeon daarover.

Afgelopen weekend landde de voorganger op Canadese bodem. “Het voelt nog steeds als een droom. Dit gebeurt alleen door de genade van God.” De voorganger was onder meer veroordeeld vanwege ‘religieuze werkzaamheden tegen Noord-Korea’ en ‘poging tot het omverwerpen van het regime’. Aan zijn kerkelijke gemeente vertelde hij zondag over wat hij in Noord-Korea had meegemaakt.

“Gedurende de winter moest ik gaten van een meter diep en een meter breed graven. De grond was bevroren en was zo hard dat het twee dagen kostte om een gat te graven. Het was ontzettend moeilijk. Mijn bovenlichaam zweette terwijl mijn vingers en tenen bevroren waren. Terwijl ik werkte, bad ik zonder ophouden.”

“In de lente en zomer werkte ik acht uur per dag in de gloeiende zon. De harde arbeid eiste zijn tol en ik lag twee maanden in het ziekenhuis. Ook drie andere keren werd ik vanwege ernstige klachten opgenomen in het ziekenhuis.

Isolement
De voorganger sprak ook over eenzaamheid. “Ik at 2.758 maaltijden alleen. Het was moeilijk om te zien wanneer en hoe deze beproeving zou eindigen. Maar mijn isolement gaf me ook de mogelijkheid om een lange periode alleen met God door te brengen.” Hyeon las de Bijbel in zowel Engels als Noord-Koreaans vijf keer en leerde meer dan zevenhonderd bijbelverzen uit zijn hoofd.

Hyeon is dankbaar voor alle mensen die voor hem baden: “De vele vrienden in de hele wereld die de twee jaar en zeven maanden die ik gevangenzat, baden tot het moment dat ik werd vrijgelaten en naar huis kon terugkeren. Door deze gebeden en de inzet van betrokken autoriteiten, kon ik eindelijk naar huis.”

Dankzegging
Terugkijkend zegt Hyeon ook: “Er waren veel moeilijke momenten maar God gaf me kracht om te volharden. Ik ervoer ontmoediging, wrok, ontevredenheid maar dat veranderde snel in moed, vreugde en dankzegging. Ik heb geleerd om alles te accepteren als een vorm van Gods liefde en discipline om me sterker te maken.”