We ontmoeten elkaar in een eenvoudig rijtjeshuis, ergens in Europa (in verband met hun veiligheid kan het land in kwestie niet worden genoemd: er zijn nog steeds extremisten die hen willen vermoorden).
Hun kinderen – drie zoons en een dochter, in leeftijd variërend van 20 tot 14 jaar – zijn ook thuis. Het bijzondere is dat wij dit viertal al eens eerder, eind 2017, hebben ontmoet om een verhaal te schrijven over hun onwaarschijnlijk trieste gezinssituatie. Hun ouders hadden ze op dat moment al bijna vier jaar lang niet meer gezien; Shafqat en Shagufta zaten destijds al drie jaar in een dodencel, tot de strop veroordeeld wegens blasfemie. Zelf verbleven ze op een geheime locatie in Pakistan, bij familie: ook kinderen van vermeende ‘godslasteraars’ zijn hun leven niet zeker.
Beeld: Ruben Timman‘Tenzij er een wonder gebeurt’
Decennialang durfde geen enkele rechter in Pakistan het aan om van blasfemie beschuldigde personen vrij te spreken. Daarmee zouden zij zich namelijk de woede van fanatieke moslims op de hals halen en hun eigen leven riskeren. Doodstraf wegens godslastering kwam in de praktijk tot voor kort altijd neer op levenslange gevangenschap, in het beklemmende isolement van een dodencel.
Daarom eindigde het Visie-interview met de kinderen destijds ook met deze woorden: ‘Dat Shafqat en Shagufta de rest van hun leven achter de tralies zullen blijven, lijkt het meest waarschijnlijke scenario – tenzij er een wonder gebeurt.’
Dat wonder hééft God vorig jaar inderdaad gedaan, benadrukken Shafqat en Shagufta meerdere keren tijdens dit gesprek, met dankbaarheid in hun stem. Ze willen er graag een interview over geven.
Beeld: Ruben TimmanIngeklapte rolstoel
In het halletje achter hun voordeur staat een ingeklapte rolstoel: Shafqat is, sinds een ongeluk in 2004, vanaf zijn middel verlamd. Hij leunt schuin achterover op de stoffen bank naast het voorraam, in een typisch Pakistaans gewaad, dat bijna tot zijn blote, licht misvormde voeten rijkt.
Shagufta zit naast hem, op een stoel. Haar broer Joseph, die zich jarenlang heeft hardgemaakt voor hun vrijlating, is ook gekomen en tolkt: beiden spreken vrijwel geen woord Engels.
Shafqat schuift zijn handen onder zijn bovenbenen en trekt zichzelf overeind om rechterop te kunnen zitten. “Ik ben heel dankbaar voor alle christenen die in de afgelopen jaren voor ons hebben gebeden,” zegt hij. “Ik geloof dat God al die gebeden van onze broeders en zusters in Christus heeft verhoord, zodat wij nu in vrijheid kunnen leven.”
Shagufta knikt en reageert: “We worden op allerlei manieren bijgestaan door lokale christenen, en op zondag bezoeken we een plaatselijke gemeente. Hier voel ik dat ik eindelijk weer vrij ben, en daar dank ik God voor. Hij heeft inderdaad al die gebeden verhoord, en een groot wonder in ons leven gedaan.”
Lees verder bij EO-Visie
Of beluister hun verhaal in onze podcast De Stem.
In deze aflevering blikken Richard en Gert-Jan terug op hun bijzondere ontmoeting met het echtpaar en hoor je fragmenten uit hun gesprek met Shafqat en Shagufta.
Open de podcast
