Onlangs liet John weten hoe het met hem gaat en vertelde hij over zijn tijd in de gevangenis:
“Ik ben zeven jaar van jullie gescheiden geweest, maar deze zeven jaar waren gevuld met vreugde en Gods genade. Elke dag ervoer ik Gods bijzondere aanwezigheid. Psalm 23 werd levend voor mij: ‘Al ging ik ook door een dal vol schaduw van de dood, ik zou geen kwaad vrezen, want U bent met mij’.
Gebeden die de gevangenismuur overstijgen
In de gevangenis werd ik welke ochtend automatisch om vijf uur wakker, ook al waren er geen klokken. De grootste vreugde van Gods kinderen, onze enige hoop en de betekenis van ons leven is niet in déze wereld. Daarom is het eerste wat ik deed als ik wakker werd, bidden tot God. Omdat het niet toegestaan was om te bidden, bad ik liggend op mijn zij.
Overdag waren er altijd drie bewakers bij me. Ook ’s nachts werd ik bewaakt. Er was altijd één persoon die naast me stond, terwijl ik sliep. Ze waren bang dat ik zou opstaan om te bidden. Ik mocht met niemand praten. Als ik toch iemand zou begroetten, werd niet ík gestraft, maar mijn bewakers.
In deze geïsoleerde situatie heb ik me nooit erg eenzaam gevoeld en ik ben mijn vreugde niet verloren. De Heilige Geest gaf me kracht en ik wist dat broers en zussen over de hele wereld voor me baden.
Mijn moeder kwam elke maand om mij te zien en mijn zus stuurde me brieven. Maar lang niet alle brieven die we heen en weer stuurden, kwamen ook aan. Ze werden onderschept als er in de brieven stond dat er iemand voor me bad. Ook mijn moeder werd bij haar bezoek direct weggestuurd, toen ze vertelde dat een andere voorganger voor me bad. Ze had twintig uur gereisd om mij te ontmoeten en ze mocht maar drie minuten blijven.
Het personeel in de gevangenis is erg bang voor het woord ‘gebed’. Hieruit blijkt wel dat gebed effectief is. Waarom zouden ze anders zo bang zijn?
Gods Woord
Het eerste wat ik deed toen ik in de gevangenis kwam, was vragen naar een Bijbel. Ze lachten minachtend: ‘Hoe durf je zo'n verzoek te doen?’ Alsof het ondenkbaar is. Alsof je geen rechten hebt in de gevangenis. In plaats van een Bijbel had ik dus alleen mijn moeders brieven. Ze schreef elke keer één of twee bijbelverzen. Als ze meer schreef, kreeg ik de brieven niet. Maar die paar zinnen waren genoeg.
In totaal stuurde ze negentig brieven. Die zijn niet allemaal aangekomen bij mij. De brieven die ik wel mocht lezen, wilde ik na mijn vrijlating meenemen. Maar dat werd ook niet toegestaan.
Blijvend gebed
Het is fantastisch dat ik nu vrij ben, maar het vervolgen van christenen gaat door. Mijn advocaat zei tegen me: ‘Je was niet alleen in de gevangenis, dus ons gebed moet doorgaan.’ In de gevangenis zitten meer broers en zussen die ons gebed nodig hebben. We kunnen niet ophouden met bidden. We moeten doorgaan.
Sommige mensen vragen me: ‘Wat ga je doen nu je vrijgelaten bent?’ Ik ben vijfenzestig jaar oud en ik zou dit jaar met pensioen kunnen gaan. Maar als dienaar van God ga je niet met pensioen. We moeten doorgaan met getuigen van de Heere tot we Hem van aangezicht tot aangezicht zullen zien. Daarom kan ik niet spreken van pensioen. Ik wil doorgaan met leven en bidden zonder ophouden.”
Het gebed van voorganger John Cao voor China
Genadige Vader, we danken U. O God, door uw aanwezigheid is niemand gescheiden van Uw liefde. Of ze nu in nood zijn, in armoede leven, in verdrukking zijn of bang zijn voor het zwaard.
God, U bent altijd bij ons. Wij danken U. Wij hebben de andere mensen die bidden nooit ontmoet, maar het is Uw Geest die ons samenbrengt, alsof we elkaar al jaren kennen omdat we één familie zijn.
In dit vreugdevolle moment willen we andere broers en zussen niet vergeten: degenen in de gevangenis, die van U getuigen. We bidden voor de gevangenen, terwijl we ons in hen inleven. Hier zijn we opnieuw.
Vader, wij vertrouwen China aan U toe en zegenen haar inwoners. Wilt u de veldwerkers helpen de best mogelijke manieren te vinden om hen tot de Heere te leiden? Het kennen van U is de grootste zegen.
Moge de glorie en het Koninkrijk toebehoren aan de Heere Jezus Christus.
Halleluja, Amen.
