“God veranderde het hart van mijn ontvoerder”

De zesjarige zoon van Kimboti wijkt niet graag van haar zijde. Soms praat hij met haar over wat er is gebeurd, maar andere keren begint hij alleen maar te huilen omdat hij overmand wordt door angst. Net als Kimboti wordt hij achtervolgd door herinneringen aan de dag dat islamitische extremisten zijn familie uit hun huis dreven.  “Hij zag hoe mensen werden afgeslacht”, vertelt Kimboti, die met haar familie in een kamp voor binnenlandse ontheemden in de Democratische Republiek Congo (DRC) woont.  

Op een zomermiddag in 2022 vallen militanten van de Allied Democratic Forces (ADF), een islamitische terreurgroep, hun dorp aan. Kimboti is thuis met haar acht kinderen terwijl haar man op het land aan het werk is. Op het moment dat de aanval begint, rennen zij en haar kinderen voor hun leven, maar Kimboti en een zwangere buurvrouw worden gepakt voordat ze hun schuilplaats kunnen bereiken. De militanten binden hun handen vast en voeren hen mee de jungle in.  

“Ik begon meteen te bidden,” zei Kimboti. “Dankzij mijn gebeden ervoer ik de vrede van God.” In de hoop diezelfde vrede op haar kinderen over te brengen, bidt ze hardop met hen, ondanks dat de terroristen meeluisteren. Hoewel ze verwacht dat ze allemaal vermoord zullen worden, weet ze dat de dood betekent dat ze bij de HEERE Jezus zullen zijn.

Geen water

Na aankomst bij een hut van gras diep in de jungle worden de gevangenen helemaal uitgekleed en opgesloten in de hut. Deze wordt bewaakt door mannen met geweren, knuppels en machetes. Tijdens hun gevangenschap krijgen ze geen voedsel en geen water. Kimboti mist haar man, ze heeft geen idee of hij de aanval heeft overleefd.  

De gevangenen kunnen in de grashut de gesprekken van de militanten goed volgen. Kimboti hoort hoe ze ruziën over het lot van de gevangenen. Een man spreekt zijn bedenkingen uit over het doden van jonge kinderen en een zwangere vrouw. De anderen bespotten hem en zeggen dat ze in plaats daarvan hem maar moeten doden. Kimboti bidt voor haar ontvoerders en laat op de tweede dag van haar gevangenschap ziet ze dat God haar gebeden verhoort.  

Op een avond, terwijl de meeste militanten een van de vijf dagelijkse islamitische gebedsmomenten bijwonen, komt er een bewaker aan die hen vrijlaat. Hij wijst hen een pad dat naar het vluchtelingenkamp leidt en zegt dat ze snel moeten vluchten. Kimboti: “Ik geloof dat toen ik bad, God het hart van mijn ontvoerder veranderde.” Ze weet dat de barmhartige daad van de man voor hem rampzalige gevolgen kan  hebben. “Ik bid alleen maar zegeningen over hem uit en vraag God of Hij over zijn leven zal waken, waar hij ook is,” vertelt ze.

Achtervolgd

De bevrijde gevangenen rennen urenlang. De oudere kinderen helpen met het dragen van de broertjes en zusjes. Op hun vlucht zien ze de lichamen van de mensen die door de militanten zijn gedood. Ook horen ze dat de mannen hen achtervolgen en naar hen schreeuwen tijdens hun barre tocht door de jungle. Naakt, uitgeput door gebrek aan voedsel en water en met snij- en schaafwonden van hun vlucht door het struikgewas, strompelen ze uiteindelijk het vluchtelingenkamp binnen.  

“Zodra we kamp bereikten, verwelkomden de vrouwen ons met dekens en gaven ze ons wat kleren,” vertelt Kimboti. Kort daarna wordt ze herenigd met haar man, die tijdens de aanval naar het vluchtelingenkamp is gevlucht in de hoop daar de rest van zijn familie terug te vinden. “Ik voelde een ongelooflijke vreugde,” herinnert Kimboti zich.



De lokale kerkgemeenschap heeft met steun van het wereldwijde lichaam van Christus de ontheemde christenen in het kamp op praktische en geestelijke manieren geholpen. Kort na aankomst in het kamp wordt Kimboti door de plaatselijke kerk uitgenodigd om acht christenen te ontmoeten die soortgelijke aanvallen als zij heeft meegemaakt, hebben overleefd. De groep komt een aantal dagen bij elkaar om samen te bidden, Bijbels onderwijs te horen, hun ervaringen te delen en geestelijk en emotioneel gezonde manieren te leren om met hun angst en verlies om te gaan. De eerste dag worden de deelnemers aangemoedigd om hun verhalen te vertellen. “Ik heb die dag eigenlijk niet gesproken,” zegt  Kimboti. “Ik luisterde alleen maar. Luisteren naar andere mensen die hun verhaal delen, heeft me geholpen.”  

Dankbaar

Nadat ze de verhalen van anderen heeft gehoord, kon ze zien hoe God hen had beschermd en voor hen had gezorgd tijdens hun gevangenschap. Dankbaar voor de kans om anderen te ontmoeten die haar lijden begrijpen en haar hielpen om haar ogen op God te richten, moedigt Kimboti nu andere overlevenden aan om het soort zorg te zoeken dat zij in de kerk vond.  

“In die dagen werd mijn hart rustiger, mijn angst nam af,” vertelt ze. “Al vanaf de eerste dag begon God me te helpen om alles te verwerken.” Ze zegt dat ze graag zou zien dat de kerk soortgelijke hulp kan bieden aan kinderen die worstelen met angst door hun traumatische ervaringen. “De kerk is erg gastvrij en ondersteunend geweest,” zegt Kimboti. Ze spreekt ook haar dank uit voor alle anderen die hulp hebben geboden aan de ontheemde christenen in de DRC. “Hartelijk dank,” zegt ze. “Ik prijs de HEERE.”



Haar kinderen hebben op dit moment geen toegang tot onderwijs en medische hulp is beperkt, maar Kimboti droomt van een dag waarop haar familie land kan kopen en weer een huis kan bouwen. In de tussentijd heeft ze stappen ondernomen om een normaler leven voor haar gezin op te bouwen, door konijnen te fokken. Op die manier kan ze haar eigen gezin voeden en ze verkoopt de beestjes aan andere gezinnen voor inkomsten. “Ik ben gelukkig en kan weer lachen. Ik heb eten voor mijn kinderen en dat geeft veel vrede in mijn hart. Ik ben erg dankbaar omdat God over ons waakt,” vertelt ze. “Hij heeft Zijn liefde aan ons getoond.”   

 

SDOK staat wereldwijd naast vervolgde broeders en zusters zoals Kimboti en biedt praktische en geestelijke ondersteuning. Ook is SDOK de stem voor vervolgde christenen. Beluister meer verhalen via podcast De Stem.