Zo’n camera stopte ik afgelopen augustus in mijn koffer, toen ik samen met vier jongeren naar Nigeria vertrok om gewonde christenen te bezoeken; slachtoffers van extremistische groeperingen als Boko Haram. De ontmoetingen waren aangrijpend en de verhalen soms te gruwelijk voor woorden. Vaak stonden we met ogen vol tranen en de mond vol tanden. Wat zeg je tegen iemand die onder de littekens zit, alles kwijt is, familieleden voor zijn ogen heeft zien sterven? Het enige dat dan nog in je opkomt is een vraag: “Waarom?”
In diepe dalen lijkt het leven misschien op een polaroid
Toch werden deze christenen door ons bezoek bemoedigd. Niet door onze woorden, maar gewoon doordat we er waren. Het besef niet alleen te staan in lijden doet zoveel goed! Het meeleven en meebidden van broeders en zusters geeft hoop en perspectief. Om dat gevoel vast te houden maakten we met de polaroidcamera foto’s van hen en ons samen. Verbaasde blikken wanneer we het witte fotopapier uit de camera trokken, die keer op keer veranderden in een brede glimlach wanneer de foto langzaam verscheen. Een simpele polaroid werd als een kostbare schat ontvangen, een symbool van hoop en verbondenheid.
Ook voor mij werd de polaroid een symbool. Een symbool van verder kijken dan wat je ziet. In diepe dalen lijkt het leven misschien zo’n wit fotopapier en kun je alleen maar vragen en gissen, maar dan worden er contouren zichtbaar en wordt het beeld steeds duidelijker. En uiteindelijk zie je het: Gods plan. Hij laat alles meewerken ten goede. En al die tijd was je leven in Zijn hand.
