Obaid is er trots op dat hij moslim is. Maar op een dag begint bij hem twijfel te ontstaan over de islam. In zijn zoektocht naar antwoorden komt hij terecht aan de voeten van Christus. Een aantal jaren houdt Obaid zijn bekering geheim, totdat zijn familie in zijn slaapkamer en Bijbel vindt, geprint van het internet.
“Nee, dit is geen grap. Ik ben serieus. Dit is wat ik geloof.”
“Waarom lees je dit boek?”, vraagt zijn vader die avond tijdens de maaltijd. Obaid realiseert zich dat dit het moment is om openlijk te getuigen van zijn christelijk geloof. Hij beseft wat de mogelijke gevolgen kunnen zijn, maar wil zich niet laten leiden door angst. “Omdat ik geloof in dit boek”, antwoordt Obaid moedig. “Is dit een grap of zo?” reageert zijn vader. “Nee, dit is geen grap. Ik ben serieus. Dit is wat ik geloof.”
Ontdekt
In tegenstelling tot wat Obaid verwacht, reageren zijn ouders niet woedend en bedreigen ze hem niet. Wel laten ze hem weten dat ze zich schamen voor zijn bekering en dat hij daarmee de hele familie in gevaar heeft gebracht. Ze moedigen hem aan om terug te keren naar de islam, maar Obaid weigert. Ook besluit hij om niet langer zijn geloof in Jezus Christus geheim te houden. “Waarom zou ik dit nog verborgen houden, nu mijn familie het weet?”, zegt hij tegen zichzelf. En tegen God zegt hij: “Alles is in Uw handen.”
Enkele weken later komt Obaid thuis na een klus in Dubai. In de woonkamer wachten zijn ouders en enkele religieuze leiders hem op. Zijn bekering tot het christendom is bekend geworden. Obaid krijgt een officiële opdracht om zich binnenkort in de lokale moskee te verantwoorden. Hij zal ondervraagd worden over zijn bekering, waarna er een vonnis wordt uitgesproken, waarschijnlijk de doodstraf.
“Als het uw wil is dat ik zal lijden en sterven, dan wil ik niet vluchten.”
Niet liegen
“Zeg tegen hen dat het gerucht over je bekering niet waar is”, smeekt Obaids familie. Maar de jonge christen wil niet liegen. Hij denkt na over wat hem te doen staat en bidt ervoor. Obaid en zijn vrouw vragen een visum aan, in de hoop naar een ander land te kunnen verhuizen. Maar de aanvraagprocedure hiervoor duurt normaalgesproken een week, en het verhoor in de moskee is al over een paar dagen.
Obaid en zijn vrouw besluiten om niet halsoverkop te vluchten zonder visum. Misschien wil God juist dat hij de moslimautoriteiten te woord zal staan? Obaid bidt: “Als het uw wil is dat ik zal lijden en sterven, dan wil ik niet vluchten.” Ze zijn afhankelijk van een wonder van God. Alleen Hij kan Obaid redden.
Wonder
De dag vóór het verhoor gaan Obaid en zijn vrouw naar de ambassade om te vragen hoe het ervoor staat met het visum. Al snel komt een beambte aanzetten met hun paspoorten. Obaid gaat ervan uit dat dat betekent dat de visumaanvraag is afgewezen. Maar als hij snel door het paspoort bladert, blijkt het omgekeerde het geval; het visum is afgegeven! Obaid en zijn vrouw zijn vrij om het land uit te reizen. Obaid ziet dit als een duidelijk teken van God. De volgende ochtend, enkele uren voordat hij bij de moskee wordt verwacht, vertrekken ze. “Het enige wat ik kon doen, was Afghanistan verlaten. Het land is niet veilig voor christenen, zeker niet voor moslimbekeerlingen.”
*Obaid heet in werkelijkheid anders. Vandaag de dag leidt hij een christengemeente van voornamelijk Afghanen in een ander, veiliger land.
