Zondag 13 november 2016 is een dag van de kerkgangers in Samarinda, Indonesië niet snel zullen vergeten. Drie kinderen raakten ernstig gewond en een kind stierf na een aanval met een brandbom. Anita Sihotang (2), Trinity Hutahaean (4), Alvaro Sinaga (4) en Intan Banjarnahor (2) renden net de kerk uit om te gaan spelen. Ze werden getroffen door de petroleumbom die een moslimradicaal naar de kerk gooide. Hij droeg volgens getuigen een zwart T-shirt met de boodschap: ‘Jidhad Way of Life’. De kleine Intan raakte zo zwaar gewond dat ze de dag erop stierf.
“Het was zo hartverscheurend om hen te zien op die verschrikkelijke dag”, zegt Jackson Sihotang, de vader van Anita. “We voelden ons zo machteloos.”
"Het is zo stil nu mijn dochtertje er niet meer is"
Diepe pijn
Indonesië was geschokt door de aanval. Diana Banjarnahor, de moeder van de omgekomen Intan zegt: “Het gebeurde een week na de begrafenis van mijn schoonmoeder. We waren al in diepe rouw.
Zij en haar man waren niet in staat het graf van hun dochter te bezoeken, tot Pasen, vijf maanden na de tragedie. “Ik kon het gewoon niet, de pijn was te diep”, zegt ze. Diana kan de naam van haar dochter niet noemen van verdriet. “Ze (Intan) fleurde het huis op met haar gezang en nooit eindigende vragen en nu is ze er niet meer. Het is zo stil.”
Getraumatiseerd als ze zijn, proberen de families hun leven weer op te bouwen, heen en weer geslingerd tussen een gevoel van boosheid en schuld.
Alvaro’s vader Hotdiman Sinaga, een bouwadviseur was 1600 kilometer weg voor zijn werk toen hij hoorde dat zijn zoon was gewond was geraakt bij de explosie. Zesentwintig uur later was hij thuis. “Ik huilde de hele weg en dacht het ergste”, vertelt hij. Op het vliegveld zag hij in de krant een foto van zijn vrouw die hun zoon Alvaro vasthield. Later hoorde hij het nieuws dat het dochtertje van hun vrienden, Intan, was gestorven. “Dat nieuws brak mijn hart”, vertelt hij. “Ik herinner me dat ik God smeekte en smeekte: O God, neem Alvaro alstublieft niet van me weg.”
Zwart gezicht
Sarinah Hutahaean, de moeder van Trinity, een kerkoudste, was bezig met het leiden van de zondagsdienst toen ze de explosie hoorde. Ze rende naar buiten, op zoek naar haar dochter. “Ik zag haar hoofd vol rook, haar gezicht was zwart. Haar lichaam was zo heet dat ik haar kleren af moest rukken”, herinnert Sarina zich. Trinity en Intan waren elkaars beste vrienden. Wekenlang na de explosie vroeg Trinity aan Intans moeder Diana waar haar vriendinnetje was. “Het brak mijn hart en ik kon wel huilen elke keer dat ze het vroeg, maar ik antwoordde haar dat ze bij vrienden logeert”, vertelt Diana. Trinity weet nog niet dat haar beste vriendinnetje er niet meer is.
De drie kinderen zijn uit het ziekenhuis ontslagen, maar Trinity en Alvaro worden nog steeds behandeld. Dokters vreesden dat Alvaro’s hoofd zo zwaar verbrand was dat zijn haar niet meer zou groeien. Hotdiman vertelt: “Dat waren momenten dat ik de hoop verloor. Weet je, hij is mijn schat en mijn trots en vreugde. Hij is slim en knap.” Mogelijk krijgt Alvaro een haartransplantatie.
Vuur uit!
Alvaro lijdt aan de hevige brandwonden en is ook getraumatiseerd. Zijn moeder, Novita vertelt: “Hij is nog steeds doodsbang als hij me ziet koken. Hij schreeuwt dan: ‘mama, doe het vuur uit!’”
Ondanks alles is ze bemoedigd door de manier waarop Alvaro reageert op de medische zorg, waaronder zeventien operaties. “Wat me moed geeft is dat hij zich zo sterk houdt”, vertelt ze.
Trinity krijgt regelmatig injecties. “Ik kan er niet tegen om haar te horen schreeuwen voor de behandeling begint”, zegt haar moeder Sarinah. “Weken na het incident was ik er zeker van dat Trinity helemaal zou genezen”, zegt ze. Maar als ik zie hoe langzaam er verbetering te zien is, wordt mijn hoop minder.”
"Ik voel geen haat voor de dader"
Gepaste straf
De rechtszaak tegen de dader begon afgelopen maand in Jakarta. Diana, de moeder de overleden Intan, zegt met trillende stem: “Ik ga niet maar ik hoop dat de dader een gepaste straf krijgt.”
Onlangs schonk ze het leven aan een baby, een meisje. Ze was drie maanden zwanger toen Intan stierf. Deze baby heelt mijn verlangen naar mijn oudste dochtertje”, zegt ze. Trinity’s moeder Sarinah vertelt dat ze een voorbeeld willen zijn voor andere gemeenteleden en daarom de dader vergeven. Ze vertelt: “Ik voel geen haat voor hem. Ik heb hem al vergeven. Het belangrijkste is dat mijn dochter helemaal herstelt.”
Kracht van Gods Woord
De gebeurtenis heeft ook indruk gemaakt op de andere kinderen uit de kerk. Ze verstoppen zich als ze een hard geluid horen. Naomi Sagala, een zondagsschoollerares (24) legt uit: “Ik was verrast toen ik de kinderen een paar weken na de aanval hoorde praten over het incident en daarna schreeuwden: ‘Schiet op de aanvaller’. We moesten hen wijzen op wat de Bijbel leert over het liefhebben van onze vijanden, het houden van slechte mensen, zelfs van de bommengooier. We moeten vergeven en bidden dat hij zich bekeert. Om eerlijk te zijn, zelfs volwassenen vinden het moeilijk om dit te doen. Maar we geloven in God en in de kracht van Zijn Woord om te genezen, dus we blijven dit onze kinderen voorhouden.”
Bron: World Watch Monitor/Foto: Open Doors
