Twee zussen: geslagen vanwege hun geloof in Jezus

Honderdduizenden christenen in India hebben deze keuze: hun geloof verbergen of risico lopen op pesterijen, intimidatie en zelfs de dood. Bedreigingen van kerken, brandstichting in christelijke eigendommen, pesterijen en geweld tegen nieuwe bekeerlingen tot het christendom nemen toe in India. Slechts 2,3 procent van India is christen. Twee jonge vrouwen kregen te maken met geweld. Meena (32) en haar zus Sunita* (25).

De zussen werden zwaar mishandeld door een groep mannen uit hun dorp in de provincie Odisha nadat bekend werd dat ze zich hadden bekeerd tot het christendom. Opmerkelijk is dat ze God prijzen voor deze ervaring. “We kennen vervolging in theorie omdat de Bijbel erover spreekt”, vertelt Meena. “Als het gebeurt, danken we God ervoor.”

De zussen kwamen tot geloof door een christelijk radioprogramma in 2004. In het begin voelden ze zich gedwongen om hun bekering te verbergen, uit angst voor repercussies van de lokale hindoe-extremisten. Twee jaar later lieten ze zich echter dopen en begonnen kerkdiensten bij te wonen. “Mijn geloof was sterker geworden en ik dacht: als ik sterf zal ik worden opgewekt ’, legde Meena uit.

Druk
Ongeveer een jaar later hield de lokale bevolking een vergadering en besloot dat christenen niet welkom waren in hun dorp. Ze riepen de vader van de zusters en zetten hem onder druk om de vrouwen weg te sturen. Hij weigerde maar stopte wel met het betalen van hun eten en kleding.
“We moesten voor onszelf zorgen”, zegt Meena. “Het hele dorp wees ons af, maar we werden gezegend door de Heere.” Enkele maanden geleden waren Meena, Sunita en twee andere christelijke vrouwen aan het bessen plukken hun dorp, toen ze werden tegengehouden door een groep hindoes. Ze kregen te horen dat ze niet langer de hoofdweg mochten gebruiken of water putten uit de bron. De vrouwen ontsnapten naar een dichtstbijzijnde heuvel. Meer dan acht uur zaten ze daar, doodsbang, terwijl de kreten ‘verbrand ze, verbrand ze!’ weerklonken.

Vreugde
Uiteindelijk verlieten ze de heuvel en verbleven ze bij christenen uit een ander dorp. Politieagenten regelden een ‘verzoeningsontmoeting’ met degenen die hen hadden lastiggevallen. Maar toen ze naar huis terugkeerden, kwamen dorpsbewoners meteen naar het huis van de zussen en trokken hen naar buiten. Ze werden heel hard op hun rug geslagen met bamboestokken. “Ze braken minstens vijf of zes stokken op mijn rug. Mijn zus probeerde me te beschermingen maar dat lukte niet. Ik huilde alleen maar tot God ‘Dank u Heere Jezus, dat u hen kunt vergeven. Ze weten niet wat ze doen!” vertelt Meena. Ze herinnert zich dat een van haar belagers reageerde met: we weten van Jezus. Hij stierf aan het kruis en zo zal jij ook eindigen. “Ik bad dat Gods wil zou geschieden, wat er ook zou gebeuren. Zeker, het de klappen waren pijnlijk maar van binnen voelde ik enorme vreugde. Ik was waardig te lijden voor Jezus”, vertelt Meena. “God gaf ons kracht.”

Wapen
Sunita herinnert zich dat ze bad totdat ze het bewustzijn verloor door de continue regen van slagen op haar lijf. Toen ze bij kwam, zag ze een bot uit haar pols steken. Het lukte haar weg te kruipen en zich te verbergen in een schuur terwijl ze onophoudelijk bad tot God. “Ik kan sterven of ik kan getuigen, maak me een wapen, Heere, maak me een getuige voor U.” De zussen werden uiteindelijk verzorgd door een christelijke familie in een ander dorp maar ze blijven ondergedoken. Open Doors voorziet hen van voedsel en andere benodigdheden.

“Ik dank de Heere voor vervolging”,  vertelt Meena. “God waarschuwt ons voor vervolging en dat Hij voor ons zorgt. We waren voorbereid. Het Evangelie was theorie voor ons maar als vervolging komt en je blijft standvastig maar getuigt voor de Heere, dan weet je dat het echt is. Hij helpt ons om te blijven staan.”
 
Bron: Open Doors