We gaan in een kring zitten om naar het verhaal van zijn moeder te luisteren, een kleine vrouw die regelmatig haar witte omslagdoek wat steviger om zich heen wikkelt. Geduldig en stil wacht ze op wat komt, wat de gasten uit Nederland van haar willen: een houding die je in India veel tegenkomt. Ongeduld en assertiviteit lijken in dit land geen royaal aanwezige persoonlijkheidskenmerken, valt me op als vrouw die beide juist wél in huis heeft. Iets om eens op te kauwen, bij terugkomst in Nederland.
Even later luisteren we als gasten die op uitnodiging van SDOK christenen in zuidelijk India bezoeken met een mengeling van huivering en compassie naar het verhaal van Heelda, Aman’s moeder. Vorig jaar werd haar man, een predikant in een kleiner dorp, op een gruwelijke manier vermoord door een groep Hindoe-extremisten. Hoe wreed en barbaars de laatste uren van zijn leven moeten zijn geweest, krijgen we op foto’s te zien: ik voel weerzin en kijk weg naar mijn aantekeningenboekje.
Het minste dat we elkaar in verdriet kunnen bieden zijn immers
een luisterend oor en betrokken aanraking
een luisterend oor en betrokken aanraking
Aman zit naast me als we de foto’s van zijn vader zien. Zou hij het willen, even een hand op zijn schouder? 17, stoer - het kan zo maar heel ongemakkelijk zijn als een wildvreemde vrouw je dan aanraakt. Ik volg mijn hart en doe het toch: het minste dat we elkaar in verdriet kunnen bieden zijn immers een luisterend oor en betrokken aanraking?
Zijn moeder vervolgt haar verhaal, soms gebarend, meestal rustig en zonder zichtbare emotie. In een aantal Indiase deelstaten is het bij wet verboden te evangeliseren, mensen te vertellen over het bevrijdende werk van Jezus Christus. Dat deed Heelda’s man wel maar hij werd verraden, door nota bene een vriend. Al snel daarna volgde zijn vreselijke dood.
Het is Aman die ons vertelt dat zijn vader is verlinkt door een vriend - af en toe vult hij zijn moeder aan. Dat doet hij ook als zij verhaalt over de ontstellende uren die volgden na de moord op zijn vader. Toen Heelda vorig jaar een telefoontje kreeg dat haar man vermoord was, stapte Aman - 16 was hij nog - in het donker op de fiets om het lichaam van zijn vader te zoeken. Hij vond niets, vertelt hij, fietste de volgende ochtend terug en vond het toen wél. Wat wij net op de foto’s zagen, zag hij in het echt…
Als zijn moeder vertelt dat ze, ondanks haar vragen, de moordenaars van haar man vergeven heeft, luistert Aman stilletjes. Maar is dat niet ontzettend moeilijk, vragen wij aan haar? Nog voordat Heelda aan haar antwoord begint, hoor ik Aman zachtjes naast me zeggen: ‘That’s normal’.
Kun jij het begrijpen, dat een 17-jarige puber wiens vader beestachtig vermoord is, de daders niet haat maar hen al genadig vergeven heeft? Ik vind het lastig maar vooral wonderlijk bijzonder. Die 17-jarige Aman, het had mijn zoon kunnen zijn, vergeet ik niet meer.
Foto: Aman met ds. Paul Visser, reisgenoot van Esther
Esther en HeeldaMeer blogs van Esther lees je hier
