Vier bijzondere smokkelverhalen

Verboden boeken en gesloten grenzen. In tal van landen mag je geen Bijbels bezitten, laat staan uitdelen. Moedige christenen ondernemen toch telkens weer een poging. En de Heere God beschermt hen. Dat lees je in deze vier bijzondere verhalen.

Verhaal 1: Een bijzondere smokkelaar

Het aantal nieuwe gelovigen in Syrië is de laatste jaren erg toegenomen. De vraag naar Bijbels voor deze jonge gelovigen is groot, maar de grenswachters houden elke editie van het Woord van God tegen.

Een lokale christen lukte het om, samen met zijn bepakte ezel, de controle door te komen met vijftig Bijbels. Een nieuwe poging met tweehonderd exemplaren slaagde echter niet.

De lokale christen gaf zich echter niet gewonnen. Hij liep een stuk langs de grens en, toen niemand hem in de gaten had, gaf hij zijn ezel een tik. Gehoorzaam stak het dier de grens over en begin hij aan de tocht. De eigenaar had er vertrouwen in: de ezel kende de weg en werd de vorige keer uitstekend beloond bij aankomst. Dat zou het lastdier ongetwijfeld motiveren. Even later kreeg de eigenaar van de ezel inderdaad een berichtje: ‘lading aangekomen’.  

Verhaal 2: Als alles tegen lijkt te zitten

Soms stippel je de route helemaal uit. Vertrouwend ga je op weg, tot de plannen in de soep lijken te lopen. Net als bij deze bijbelsmokkelaars.

Met driehonderd Bijbels in hun koffers komen vier smokkelaars in China aan. De eerste passeert de douane zonder problemen. De tweede en derde ook. De vierde niet: een Chinese beambte ontdekt honderd verboden boeken. De reiziger mag het land in, de koffer met Bijbels niet.

Wachten
De smokkelaars installeren zich in een hotel. Ergens die week zullen alle overgebleven Bijbels opgehaald worden door een lid van de plaatselijke ondergrondse kerk. Wie dat is weten ze niet. Wachten is de enige optie. En dat duurt een tijd, want de ene na de andere dag verstrijkt zonder dat er iets gebeurt. Niemand meldt zich voor de kostbare voorraad. Ook op de laatste dag voor hun vertrek gebeurt er niets…



Postzegel
Het 'toeval' wil dat iemand van de smokkelaars een postzegel nodig heeft. In de eerste winkel vangt hij bot, maar de winkelier wil hem graag begeleiden naar de juiste winkel. Hij sluit zijn eigen toko en samen met de smokkelaar reist hij door de stad.

Als de postzegel is gevonden, wil de smokkelaar de winkelier voor ze afscheid nemen de boodschap van het Evangelie vertellen. “Ik ken Jezus ook!” is het verrassende antwoord. “En de kerk die jullie zoeken komt samen in mijn winkelpand. Vanavond!” Die avond worden tweehonderd Bijbels uitgedeeld aan dolgelukkige gelovigen.

Doorreis
Vroeg op de volgende dag gaan de vier christenen op reis. Dankbaar voor de bijzondere wending. Maar, er wacht nóg een verrassing. Op het vliegveld worden ze aangesproken door de beambte die de Bijbels in beslag heeft genomen. “Jij daar. Deze Bijbels zijn van jou. Neem ze maar weer mee naar huis.”

Anders dan de beambte denkt, zijn de smokkelaars niet op de terugreis naar huis. Ze reizen door naar een andere stad in China, mét een koffer Bijbels. Daar ontmoeten ze een vrouw die gevangen heeft gezeten vanwege haar geloof. Na haar vrijlating geeft ze bijbelstudies aan Chinese vrouwen. Je raadt het al: ze heeft ernstig gebeden om een grote voorraad Bijbels. Ze krijgt er honderd.

Eén van de smokkelaars zegt hierover: “Als de Bijbels op de luchthaven niet waren ontdekt, dan hadden we ze zeker al uitgedeeld voor we deze vrouw hadden ontmoet. God kende echter de nood en zorgde voor een veilige opslagplaats.”

Verhaal 3: Smokkel via de bus

Dit verhaal gaat over een ‘Tao’, een broeder in Vietnam die vastbesloten was om een doos met Bijbels naar een afgelegen dorp te brengen. Als hij samen met zijn lading gevonden zou worden, betekende dat een gevangenisstraf en misschien wel martelingen.

Tao wilde het hoe dan ook proberen. Hij bad, verzamelde al zijn moed en nam het enige mogelijke vervoersmiddel: de bus. Hij wist dat er onderweg controles waren, maar hij hoopte dat de Bijbels op welke manier dan ook niet opgemerkt zouden blijven.

Terwijl Tao bad voor een goede reis, schrok hij toen een man in uniform de bus in stapte. De soldaat liep op hem af en ging op de lege stoel naast hem zitten. Vlak voordat de soldaat even later in slaap viel, legde hij zijn uniformpet op de doos met Bijbels.

De eerste controle kwam. Passagiers moesten zich identificeren en hun bagage openen. De slapende soldaat werd overgeslagen, net als de doos met Bijbels. En steeds weer, vlak voor elke controle,  dommelde de soldaat in, met zijn pet nog steeds op de kostbare doos. Zo kwamen de Bijbels veilig op de plaats van bestemming.

Verhaal 4: Bijbelvermomming

Dit verhaal speelt zich af in Roemenië, tientallen jaren geleden. Het was de tijd dat SDOK-oprichter Richard Wurmbrand en zijn medechristenen met tegenstand en vervolging te maken hadden. Kerken werden gesloten, samenkomsten werden verboden en ook de Bijbel was niet langer toegestaan. Het communistische regime deed er alles aan om het christelijke geloof belachelijk te maken.



Richard Wurmbrand schrijft: “De atheïsten legden veel bekwaamheid en ijver aan de dag in het bespottelijk maken en bekritiseren van Bijbelverzen. Maar, om verzen uit de Bijbel bespottelijk te kunnen maken, moesten zij die verzen citeren, en soms hele hoofdstukken. De communistische uitgeverij kreeg duizenden brieven waarin gevraagd werd om een herdruk van deze materialen. Wat zij niet wisten dat deze brieven kwamen van de zijde van de ondergrondse kerk, die geen andere mogelijkheid had om aan Bijbels te komen. Wat waren wij er blij mee!”